Zadanie wykonane

Niedziela, 22 listopada 2015 · dodano: 22.11.2015 | Komentarze 17

Bariera 10000km w tym roku wreszcie pokonana:))) Niby zimno, niby mokro ale powiem Wam szczerze, że lubię jesień. Nie tylko tą złotą ale tą nieco ponurą także. Gdy drzewa stracą liście wypatrzycie wspaniałe skałki, w innych miesiącach ukryte przed wzrokiem w gąszczu zieleni. Są śliczne. Początek wycieczki to jazda drogą p/pożarową do Sokolich Gór. Tam wjeżdżamy na szlak żółty pieszy. Ów szlak jest pewną kością niezgody bo Rafał (zgodnie z prawdą) twierdzi, że jest wymalowany prawidłowo, zaś Skowronek twierdzi (również zgodnie z prawdą), że chyba nie do końca skoro wszyscy, z którymi rozmawiamy się tam kiedyś zgubili. Może wykrzyknik nad znakiem w jednym miejscu załatwiłby sprawę, nie wiem...
W Sokolich Górach © Skowronek Tak więc podążamy żółtym, jednak po pewnym czasie Rafał rzecze, że czuje osłabienie i chciałby jednak jechać asfaltem. Zatem dojeżdżamy do skrzyżowania z czarnym i zielonym i długim, mozolnym podjazdem przez pola wyjeżdżamy w Biskupicach.
Wyjeżdżamy w Biskupicach © Skowronek Z Biskupic jedziemy do Przybynowa a stamtąd do Żarek. Kierujemy się na Mirowski Gościniec i urządzamy przerwę w miejscu postojowym. W tym samym czasie przychodzi wiadomość od Siwucha, który napotkał dziś w Beskidach prawdziwie zimowe warunki. W miejscu postojowym stoi też tablica z opisem żareckich ciekawostek. Tak sobie myślę, że wiosną urządzimy wycieczkę i dokładnie opiszemy tutejsze interesujące miejsca. Bo tak tu często jeździmy a rzadko je opisujemy. Po posiłku (czyli batoniku) podążamy Gościńcem a tam wypatruję ringstand. Czytałam, że na Parchowotce są gniazda bunkrów lecz nie wiedziałam, że jeden jest tuż przy drodze. Tyle razy tam byłam i oczywiście go nie widziałam bo zarośnięty trawą. Teraz, jesienią, jest doskonale widoczny. Do tej pory ciężko mi się jechało lecz znaleziony bunkier uskrzydla. Od tej pory gęba mi się śmieje na myśl o następnej wycieczce. Bo tam, na wierzchołku, jest też okazały schron i teraz to już MUSIMY go odwiedzić.
Ringstand na wzgórzu Parchowotka © Skowronek
Ringstand (linia B-1) © Skowronek Zjeżdżamy do Mirowa a następnie jedziemy w stronę Niegowy lecz uradzilim wcześniej skręcić na Łutowiec. To także ciekawe miejsce, jest podjazd, są potężne skałki i ruiny strażnicy z XIV wieku...
Łutowiec © Skowronek Z Łutowca leśnym duktem jedziemy do Moczydła a stąd do Trzebniowa, gdzie skręcamy na ścieżkę rowerową do pustelni Czatachowa. Teoretycznie obowiązuje na niej zakaz jazdy samochodów ale jesteśmy w Polsce, tutaj obywatele przepisy i zakazy mają... Wiadomo gdzie. Po drodze cieszą wspaniałe widoki, niemal jak w górach, oraz wapienne skałki rozmaitych kształtów.
Ścieżka do Moczydła © Skowronek
Między Trzebniowem a Czatachową © Skowronek Zjeżdżamy z pustelni i skręcamy na rowerowy szlak Orlich Gniazd. Po drodze cały czas wypatrujemy skałek. Śliczne... Ta piękna... No a tamta... WRÓĆ!!! TAMTA! Cała grupa skał, jest i okienko!!! STOP i już po chwili wdrapujem się do nowo odkrytych skałek. Miejsce jest absolutnie fantastyczne. Dobrze znane wspinaczom, są punkty asekuracyjne, przygotowane miejsce na ognisko i ławki, osłonięte od wiatru. Skałki są cudowne, jedne omszałe, tajemnicze, inne lśniące bielą. Doskonałe miejsce na wycieczkę i ognisko w większym gronie, co Wy na to?:)
Tajemnicze skałki © Skowronek
Miejsce jest zachwycające © Skowronek
Okienko © Skowronek
Jest też schronisko © Skowronek
Oraz miejsce na ognisko © Skowronek
Widoki spod skałek © Skowronek
Skałki © Skowronek
Skałki II © Skowronek
Paproć zanokcica skalna © Skowronek Gęby znów się śmieją, zadowoleni jedziemy do Ostrężnika. A stamtąd do parkingu, gdzie kupujemy miód. Polecam, pan ma swój i nie oszukuje - duży słój ma 1300 g a jest tańszy niż w sklepach. Ma też propolis i pyłek kwiatowy. Pogadalim z nim trochę, poopowiadał nam o sobie. Czas prędko płynie i trzeba ruszać dalej. Żegnamy go grzecznie i podążamy do Siedlca a potem skręcamy na Krasawę, gdzie znów podążamy za znakami Szlaku Orlich Gniazd. Prowadzą nas aż do Kotysowa. A stamtąd polnym (odkrytym wczoraj) asfalcikiem do Turowa. A z Turowa do Olsztyna. Na rynku znów batonik i pędzimy na drogę p/pożarową. A tam licznik sygnalizuje: jest 10000 km. Hura!:) Można zatem wracać do domu. Wybieramy drogę przez hutę, jedziemy jeszcze na myjnię bo rowery ubłocone. Poszukiwania historii, ciekawych miejsc, przyrodniczych skarbów i zagadek to jest to. Żadne tam wyniki, średnie i tym podobne... Może tego zabrakło. Odrobi się straty w przyszłym roku. Ale przyznam, że ten jeden, okrąglutki wynik cieszy bardzo:) Dziękuję tym, którzy dopingowali i nie pozwolili odpuścić:))