Zadanie wykonane

Niedziela, 22 listopada 2015 · dodano: 22.11.2015 | Komentarze 17

Bariera 10000km w tym roku wreszcie pokonana:))) Niby zimno, niby mokro ale powiem Wam szczerze, że lubię jesień. Nie tylko tą złotą ale tą nieco ponurą także. Gdy drzewa stracą liście wypatrzycie wspaniałe skałki, w innych miesiącach ukryte przed wzrokiem w gąszczu zieleni. Są śliczne. Początek wycieczki to jazda drogą p/pożarową do Sokolich Gór. Tam wjeżdżamy na szlak żółty pieszy. Ów szlak jest pewną kością niezgody bo Rafał (zgodnie z prawdą) twierdzi, że jest wymalowany prawidłowo, zaś Skowronek twierdzi (również zgodnie z prawdą), że chyba nie do końca skoro wszyscy, z którymi rozmawiamy się tam kiedyś zgubili. Może wykrzyknik nad znakiem w jednym miejscu załatwiłby sprawę, nie wiem...
W Sokolich Górach © Skowronek Tak więc podążamy żółtym, jednak po pewnym czasie Rafał rzecze, że czuje osłabienie i chciałby jednak jechać asfaltem. Zatem dojeżdżamy do skrzyżowania z czarnym i zielonym i długim, mozolnym podjazdem przez pola wyjeżdżamy w Biskupicach.
Wyjeżdżamy w Biskupicach © Skowronek Z Biskupic jedziemy do Przybynowa a stamtąd do Żarek. Kierujemy się na Mirowski Gościniec i urządzamy przerwę w miejscu postojowym. W tym samym czasie przychodzi wiadomość od Siwucha, który napotkał dziś w Beskidach prawdziwie zimowe warunki. W miejscu postojowym stoi też tablica z opisem żareckich ciekawostek. Tak sobie myślę, że wiosną urządzimy wycieczkę i dokładnie opiszemy tutejsze interesujące miejsca. Bo tak tu często jeździmy a rzadko je opisujemy. Po posiłku (czyli batoniku) podążamy Gościńcem a tam wypatruję ringstand. Czytałam, że na Parchowotce są gniazda bunkrów lecz nie wiedziałam, że jeden jest tuż przy drodze. Tyle razy tam byłam i oczywiście go nie widziałam bo zarośnięty trawą. Teraz, jesienią, jest doskonale widoczny. Do tej pory ciężko mi się jechało lecz znaleziony bunkier uskrzydla. Od tej pory gęba mi się śmieje na myśl o następnej wycieczce. Bo tam, na wierzchołku, jest też okazały schron i teraz to już MUSIMY go odwiedzić.
Ringstand na wzgórzu Parchowotka © Skowronek
Ringstand (linia B-1) © Skowronek Zjeżdżamy do Mirowa a następnie jedziemy w stronę Niegowy lecz uradzilim wcześniej skręcić na Łutowiec. To także ciekawe miejsce, jest podjazd, są potężne skałki i ruiny strażnicy z XIV wieku...
Łutowiec © Skowronek Z Łutowca leśnym duktem jedziemy do Moczydła a stąd do Trzebniowa, gdzie skręcamy na ścieżkę rowerową do pustelni Czatachowa. Teoretycznie obowiązuje na niej zakaz jazdy samochodów ale jesteśmy w Polsce, tutaj obywatele przepisy i zakazy mają... Wiadomo gdzie. Po drodze cieszą wspaniałe widoki, niemal jak w górach, oraz wapienne skałki rozmaitych kształtów.
Ścieżka do Moczydła © Skowronek
Między Trzebniowem a Czatachową © Skowronek Zjeżdżamy z pustelni i skręcamy na rowerowy szlak Orlich Gniazd. Po drodze cały czas wypatrujemy skałek. Śliczne... Ta piękna... No a tamta... WRÓĆ!!! TAMTA! Cała grupa skał, jest i okienko!!! STOP i już po chwili wdrapujem się do nowo odkrytych skałek. Miejsce jest absolutnie fantastyczne. Dobrze znane wspinaczom, są punkty asekuracyjne, przygotowane miejsce na ognisko i ławki, osłonięte od wiatru. Skałki są cudowne, jedne omszałe, tajemnicze, inne lśniące bielą. Doskonałe miejsce na wycieczkę i ognisko w większym gronie, co Wy na to?:)
Tajemnicze skałki © Skowronek
Miejsce jest zachwycające © Skowronek
Okienko © Skowronek
Jest też schronisko © Skowronek
Oraz miejsce na ognisko © Skowronek
Widoki spod skałek © Skowronek
Skałki © Skowronek
Skałki II © Skowronek
Paproć zanokcica skalna © Skowronek Gęby znów się śmieją, zadowoleni jedziemy do Ostrężnika. A stamtąd do parkingu, gdzie kupujemy miód. Polecam, pan ma swój i nie oszukuje - duży słój ma 1300 g a jest tańszy niż w sklepach. Ma też propolis i pyłek kwiatowy. Pogadalim z nim trochę, poopowiadał nam o sobie. Czas prędko płynie i trzeba ruszać dalej. Żegnamy go grzecznie i podążamy do Siedlca a potem skręcamy na Krasawę, gdzie znów podążamy za znakami Szlaku Orlich Gniazd. Prowadzą nas aż do Kotysowa. A stamtąd polnym (odkrytym wczoraj) asfalcikiem do Turowa. A z Turowa do Olsztyna. Na rynku znów batonik i pędzimy na drogę p/pożarową. A tam licznik sygnalizuje: jest 10000 km. Hura!:) Można zatem wracać do domu. Wybieramy drogę przez hutę, jedziemy jeszcze na myjnię bo rowery ubłocone. Poszukiwania historii, ciekawych miejsc, przyrodniczych skarbów i zagadek to jest to. Żadne tam wyniki, średnie i tym podobne... Może tego zabrakło. Odrobi się straty w przyszłym roku. Ale przyznam, że ten jeden, okrąglutki wynik cieszy bardzo:) Dziękuję tym, którzy dopingowali i nie pozwolili odpuścić:))

Jesiennie spacerkiem

Sobota, 21 listopada 2015 · dodano: 21.11.2015 | Komentarze 1

Na dzisiejszą wycieczkę umówiliśmy się z Tomkiem. Rano chcemy wychodzić a tu kapeć w przednim kole. No nie... Nie mogę dodzwonić się do Tomka, wysyłam mu zatem sms, że się spóźnimy. Niestety po przybyciu na miejsce okazuje się, że go nie ma. Abonent nadal niedostępny. Wobec tego jedziemy do apteki i na Północ. W międzyczasie oddzwania Tomasz, że dopiero teraz dostał wiadomość i jest na p/pożarówce i łata kapcia. Ten jego kapeć dał nam czas niezbędny na dojazd:) Pędzimy na Warszawską i przez Jaskrów na Przeprośną Górkę. A stamtąd przez Gąszczyk i tutaj nadjeżdża Tomasz. Drużyna w komplecie, można zatem wyruszyć na właściwą wycieczkę.
Podążamy do Turowa, następnie do Przymiłowic i na polny asfalt, którym jeszcze nie jechaliśmy. Prowadzi wprost do Kotysowa, gdzie przebiega szlak czerwony rowerowy. Można nim pojechać wprost do Zrębic, my jednak skręcamy w prawo i wzdłuż ściany lasu jedziemy do Sokolich Gór. Wyjeżdżamy przy gajówce (kiedyś była opuszczona) i odtąd za znakami czarnego szlaku pieszego do kapliczki św. Idziego. Zjeżdżamy do Zrębic i standardową trasą podążamy do Złotego Potoku.
Na przystanku urządzamy przerwę na jedzenie. Niestety zaczyna padać. Jest niewielki, toteż uradzilim wrócić do lasu sądząc, że tam nie zmokniem. Jak uradzili tak zrobili. A po pewnym czasie przestaje kropić a niebo jaśnieje. Wracamy do Zrębic i szlakiem czarnym pieszym przez Sokole Góry jedziem do drogi p/pożarowej. Tuż przed końcówką czuję, że przód coś za miękki. No nie... Powietrze schodzi powoli, toteż ładujem ile wlezie i żwawo śmigamy przez hutę na Raków. Na dworcu żegna nas Tomasz i idzie na pociąg. A my wracamy do domku.
Poranna aura nie zachęcała do wyjścia ale było warto. Wcale nie było nam zimno, nie wiało (przynajmniej w lesie;)), w terenie w miarę sucho, piachy ubite, nawet słońce czasem wyjrzało zza chmur. Jechalim sobie w spokojnym tempie, bez pośpiechu, pogadalim. Super wycieczka:)

W Turowie (autor: Siwuch)

Na czarnym pieszym w Sokolich Górach © Skowronek

Na szlaku © Skowronek

Skałki Św. Idziego © Skowronek

Droga Klonowa © Skowronek

"Miejskie" km

Piątek, 20 listopada 2015 · dodano: 21.11.2015 | Komentarze 0

Kurs z Rafałem na Północ i tylko tyle.

Praca

Czwartek, 19 listopada 2015 · dodano: 19.11.2015 | Komentarze 0

Dziś tylko do pracy. W drodze powrotnej spotkałam Poisonka, wracającego do domu.

"Miejskie" km

Wtorek, 17 listopada 2015 · dodano: 17.11.2015 | Komentarze 0

Praca i miasto z wczoraj i dziś.

• DST 74.11km
• Teren 50.00km
• Czas 04:29
• V_AVG 16.53km/h
• V_MAX 30.70km/h
• Podjazdy 540m
• Sprzęt Vision
• Aktywność Jazda na rowerze

Uczestnicy

Złoty Potok

Sobota, 14 listopada 2015 · dodano: 14.11.2015 | Komentarze 4

Dzisiejsza wycieczka znów w kierunku Złotego Potoku. Cóż poradzić: zwyczajnie lubim się tam kręcić. Wieje i to mocno, toteż chronim się w lasach. Na miejsce zbiórki (przy dróżce na Górę Ossona) przybywają: Adrian, Marcin, Tomek i my. Tomasz prowadzi na wierzchołek (tym łatwiejszym podjazdem), po czym prezentuje swoje ulubione ścieżki i zachęca do małych treningów. Prawdę rzekłszy dziś brakuje nam nieco chęci i sił, niektórzy by chcieli ale muszą uważać. W każdym razie Adii, Parker i ja rezygnujemy z podjazdu na Zieloną Górę i wybieramy lżejszy wariant. Potem chłopcy podjeżdżają na wierzchołek Gór Towarnych a ja zjeżdżam do asfaltu. W Olsztynie żegna nas Tomek, obowiązki wzywają.
Pozostali jadą szlakiem czerwonym pieszym a potem czarnym przez Sokole Góry. Fajnie bo piachy ubite i jedziemy z lekkością. Wyjeżdżamy przy kapliczce św. Idziego i zjeżdżamy do Zrębic. Tutaj odłącza się Adrian i wraca do domu, reszta zaś jedzie (szlakiem żółtym rowerowym i Drogą Klonową) do Złotego Potoku na herbatę do Rumcajsa. Przedtem jednak odwiedzamy mogiłę żołnierzy 7 Dywizji Piechoty na złotopotockim cmentarzu.
W barze jak zwykle miło, pyszne jedzenie i właściciel opowiedział nam kilka ciekawostek związanych z czasami II wojny światowej. Brzuszki napełnione, przeto możemy ruszać w drogę powrotną. Podążamy tak jak poprzednio: do Zrębic. A potem znów w Sokole Góry, lecz inną drogą: szlakiem czerwonym pieszym a potem nieoznakowaną dróżką, którą odkryliśmy ostatnio. Prowadzi wprost do żółtego szlaku pieszego, którym objeżdżamy Sokole by wyjechać przy parkinu. Do Cze-wy wracamy drogą p/pożarową.
Bardzo udany dzień. Jechaliśmy sobie turystycznie, pogadalim a i wietrzysko nam nie dokuczyło.

Ekipa w komplecie © Skowronek

Na Górze Ossona © Skowronek

Mogiła żołnierzy 7 Dywizji Piechoty w Złotym Potoku © Skowronek

Droga Klonowa © Skowronek

Droga do Sokolich Gór. Proszę zwracać uwagę na znaki © Skowronek

Skała Pielgrzym w Sokolich Górach © Skowronek

Praca

Piątek, 13 listopada 2015 · dodano: 14.11.2015 | Komentarze 0

"Miejskie" km

Czwartek, 12 listopada 2015 · dodano: 12.11.2015 | Komentarze 0

Na Północ i do pracy.

Miejsca Pamięci

Środa, 11 listopada 2015 · dodano: 11.11.2015 | Komentarze 3

Święto Niepodległości to dla częstochowskich rowerzystów dzień, w którym organizują się w grupę i jadą wspólnie w teren. Dziś grupy są dwie, mieliśmy dołączyć do siwuchowej ale warunki pogodowe nas odstraszyły.
Rano nie pada, toteż w końcu spakowaliśmy znicze i wyjechaliśmy z zamiarem odwiedzenia kilku Miejsc Pamięci. Pierwsze to mogiła żołnierzy 7 Dywizji Piechoty poległych 3 września 1939 roku.
Dwa słowa o walce:
Dębowiec (w 1939 r. były to tylko trzy gospodarstwa i kościół) położony jest na stromym wzgórzu (podjedźcie na nie od strony Poraja, to poczujecie jakie strome). Wzgórze zwie się Zielona i jest niezalesione (wówczas także było łyse). Przypomnijmy, że granica polsko-niemiecka była zaledwie 50 km stąd. Niemcy zajęli teren 2 września i przygotowali posterunki. O świcie 3 września przybyli Polacy (jednostka piechoty) i spotkanie była zaskoczeniem dla obu stron. Wywiązała się walka, nasi mieli gorzej bo byli u stóp wzgórza, podczas gdy Niemcy atakowali z góry.
Poległo 39 żołnierzy 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty i dwóch cywilów. Zgodę na pochówek Niemcy wydali po 6 dniach. Mieszkańcy zadbali o mogiłę, powstało ogrodzenie i krzyż.
Po wojnie władze ludowe przeprowadziły częściową ekshumację, podobno trochę byle jak, część szczątków wywieziono (nie wiadomo dokąd) a mogiłę zniszczono. Jednak mieszkańcy na nowo postawili ogrodzenie i krzyż, gdyż polegli pochowani byli w kilku warstwach i miejscowi twierdzą, że na pewno dalej tam spoczywają.
Miejsce jest zadbane i wysprzątane. Jak paliliśmy znicze przyszła starsza pani z nowym kwiatkiem. Co roku, 1 września, odbywa się tu msza polowa.

Mogiła żołnierzy 74 Pułku Piechoty w Dębowcu © Skowronek
Rzec trzeba, że w Dębowcu położyli nowy asfalt, wycięto też zarośla i odsłonięto ładnie zabytkową aleję lipową w Choroniu. Powstało tam też miejsce postojowe i tablice.

Aleja lipowa w Choroniu © Skowronek
Z Choronia jedziemy do Zaborza, gdzie na popas stanęła grupa forumowa. Posiedzielim trochę w wesołym towarzystwie, pomogli nam też w realizacji pewnego zamierzenia:)

Z ekipą w Zaborzu © Skowronek

Z ekipą w Zaborzu II © Skowronek
Czas płynie i trzeba zbierać się w dalszą drogę nim zapadnie zmrok. Podążamy do Złotego Potoku, gdzie nad Grotą Niedźwiedzią stoi obelisk. Według jednej wersji (oficjalnej) w tym właśnie miejscu poległ major Jan Wrzosek. Według nieoficjalnej został ranny, dostał się do niewoli i w 1946 roku wrócił do kraju, zmarł kilka lat później.
Jan Wrzosek w bojach o niepodległość odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Orderu Virtuti Militari. Prywatnie wielokrotny mistrz Polski w strzelectwie sportowym, wicemistrz świata (1931), olimpijczyk (Berlin 1936). Dokładny życiorys tutaj

Lecz pamiętajmy także o zwykłych żołnierzach, którzy tu polegli. Często nie mniej bohaterskich niż dowódcy. A czasem bardziej.
Wdrapcie się na to strome wzgórze i spójrzcie w dół. A teraz wyobraźcie sobie jak to było w 1939 roku:
"Ojciec był żołnierzem batalionu 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty w Lublińcu. Został wzięty do niewoli w Złotym Potoku. Jako strzelec CKM słyszał decyzje jakie podejmowało dowództwo oddziału.
2 września w godzinach popołudniowych mjr Wrzosek wraz z Pelcem i innymi oficerami odbyli naradę w której podjęto decyzję o wydostaniu się z okrążenia. Dowództwo postanowiło zniszczyć wszelkie dokumenty jednostki i pieniądze paląc je w ognisku. Natomiast pieniądze w bilonie zostały głęboko zakopane w ziemi. Sztandar jednostki został przecięty i zakopany w lesie blisko stacjonowania oddziału. Przed zmrokiem ustawiono baterie dział i strzelano zwiększając zasięg, oddział chciał utorować sobie drogę ucieczki. Decyzja ta okazała się błędna, zdradzała miejsce stacjonowania żołnierzy.
3 września podczas wymiany ognia zginął maj. Wrzosek, został trafiony odłamkiem w plecy.
To nie Major powstrzymał czołówkę zmotoryzowanych wojsk niemieckich. Był to żołnierz o nazwisku Grębosz, był on celowniczym działka. Celnymi strzałami zatrzymał kolumnę czołgów, oddając raz po raz strzały. Cztery czołgi spłonęły, a reszta zawróciła. Grębosz zginął od serii km z czołgu, który odłączył się od wcześniejszej kolumny i podjechał z boku."

W drodze do Miejsca Pamięci © Skowronek

Miejsce Pamięci - w tym miejscu poległ major Jan Wrzosek i inni żołnierze 74 Pułku Piechoty © Skowronek
Zapaliłam znicz. Polegli pochowani są na cmentarzu w Złotym Potoku, pojedziemy tam następnym razem. Trzeba już wracać do rowerów, z którymi czeka Rafał. Po drodze uwagę zwraca coś między drzewami. Jednak wejście do Jaskini Niedźwiedziej Górnej nie jest okryte aż taką tajemnicą jak podawali odkrywcy...
Kierujemy się już w stronę Cze-wy, gdyż zaczyna pokrapywać deszcz. Przez Siedlec, Zrębice, Kotysów jedziemy do Olsztyna. Trochę zmokliśmy ale na szczęście jest ciepło.
Został nam ostatni znicz, zapalamy go na Cmentarzu Ofiar II wojny światowej. Ponure to miejsce i przyznam szczerze, że nieco mnie przeraża. W miejscu tym stracono 1968 osób, głównie Polaków, przywożonych z więzień i akcji pacyfikacyjnych. Zmarłych grzebano na miejscu a mogiły maskowano. Po wojnie przeprowadzono ekshumację i zadbano o godny pochówek. Dziś przybywa tu mnóstwo ludzi, są świeże kwiaty i zapalone znicze.

Cmentarz Ofiar II wojny światowej w Olsztynie © Skowronek
Przez Kusięta i hutę wracamy do Cze-wy. I tak nieco refleksyjnie spędziliśmy Dzień Niepodległości.

Praca

Wtorek, 10 listopada 2015 · dodano: 10.11.2015 | Komentarze 0

Rano pada... I już, już rower zostałby w domu lecz przypomniałam sobie, że przed pracą trzeba podjechać do szpitala. A tam tylko rowerem, gdyż inne środki lokomocji tracą zbyt wiele czasu... Rowerzysta zmoknięty lecz z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku... A pod pracą spotykam równie zmokniętą Anitę, którą ten sam powód wygnał dziś rowerem:)