Na Skrzyczne spacerkiem.

Niedziela, 27 stycznia 2013 · dodano: 28.01.2013 | Komentarze 5

No to tak: tam są czary. Serio. Rok temu nie wyszło ani jedno zdjęcie z wierzchołka, a do tego, o zgrozo, nie podbiłam książeczek! Co jak co, ale żeby nie podbić książeczek... Nie, to z pewnością czary.
I w dodatku nigdy nie miałam widoków. Zima czy lato - zero.

A, że na niedzielę wdzięczne pogodynki zapowiadały słoneczko, - 10C, powietrze przejrzyste - no istny raj - zatem uparliśmy się na owo Skrzyczne, mimo zaproszenia Jakubiszona na Pilsko.
Początek wycieczki w Lipowej. Żółtym, słabo przetartym szlakiem na grzbiet. W brzuchu pusto ale obiecujemy sobie wspaniały postój na Malinowskiej Skale - wszak las tam piękny, gęsty, wychodnia skalna, może nawet i ławeczkę odkopiem - słowem - luksus będzie.
Tak więc na grzbiet się wdrapalim a tu niespodzianka: mgła i wieje, że ho ho... Znaczy, że chmury się grzbietem przewalają.
A na Malinowskiej przykra niespodzianka - lasu nie ma! Znikły piękne, gęste świerki:( Szkoda... Więc przycupnęlim po zawietrznej skałki, by ciut zamarznięte wiktuały przełknąć i herbatą popić.

A potem tylko 6 km marszu w zacinającym wietrze i zerowej widoczności. "No tak, trzeba było Jakubiszona posłuchać i na Pilsko jechać, oni tam z pewnością ponad chmurami siedzą i widoki mają, ot co!".
Śnieg ubity na beton i można raźno maszerować.
Tak więc doleźliśmy na wierzchołek Skrzycznego, następnie zdjęcia i postój w zatłoczonym schronisku. Dziki tłum narciarzy i piechurów opanował jadalnię. Szczęściem udało mi się zdobyć fotel przy kominku, dzięki czemu można było kurtki podsuszyć.

Na wierzchołku Skrzycznego. © Skowronek

Schronisko na Skrzycznem. © Skowronek

Powrót w Dolinę Zimnika szlakiem niebieskim - przetartym doskonale, rakiet nie potrzeba. A po drodze niespodzianka - wyjrzało słońce i z Hali Jaskowej otwarły się widoki wspaniałe.

Hala Jaskowa. © Skowronek

Widok z Hali Jaskowej. © Skowronek

Widok na Kotlinę Żywiecką. © Skowronek

A tu pięknie widać chmury przepływające grzbietem Baraniej Góry (tak, tym samym, którym szliśmy):

Chmury przepływające nad grzbietem. © Skowronek

Miło, że choć na koniec widokami pięknymi zostaliśmy obdarowani. Miło wędrować w ciepłych promieniach zachodzącego słońca a wieczorem w dom spokojny powrócić. Jeśli mnie pamięć nie myli to widziane dziś chmury zwiastują halny.

A może 1-dniówki w góry?

Piątek, 25 stycznia 2013 · dodano: 25.01.2013 | Komentarze 3

Jeśli są chętni z Cze-wy lub okolic na zimowe 1-dniówki w góry (głównie Beskidy) - zapraszam. Bez obaw, w razie czego my torujemy. Najbliższa na Skrzyczne pojutrze.

Zimowej Korony ciąg dalszy - Radziejowa, Wysoka.

Niedziela, 13 stycznia 2013 · dodano: 13.01.2013 | Komentarze 8

Km do pracy.
Zimowa Korona Polski. Zadanie dość trudne, lecz stopniowo, od zim dwóch przybywa gór zimą zdobytych. Zdobyty. Złe słowo. Ani tym bardziej zaliczony. Obraźliwe. Jakie słowo będzie dobre by opisać zimowe wejścia? Może powiedzmy, że góry odwiedzaliśmy. A one łaskawie pozwalały dreptać po swych stokach i na wierzchołki wdrapywać.
Zatem jak dotąd odwiedzonych zostało 25 gór.
Z powodu pewnych zawirowań urlopowych trafiliśmy w Pieniny dość niespodzianie w bieżący weekend. Obawy były, czy śniegu ilość wystarczająca, lecz konieczność podjazdu do kwatery z łańcuchami na kołach, prędko obawy owe rozwiała.
Dnia pierwszego wejście na Wysoką przez Wąwóz Homole, zejście przez Durbaszkę. Puszysty, sypki śnieg utrudnia marsz, nawet rakiety niewiele pomagają i mozolim się odrobinę. Wysoka - najwyższy szczyt Pienin - nieco niedocenianą jest górą. A już z pewnością mniej znaną niż jej siostra Trzy Korony.
A szkoda, gdyż szlak przez Homole, zwłaszcza wiosną, malowniczy jest niezwykle. Jeśli ktoś nie chce się męczyć proponuję trasę odwrócić i rozpocząć od szutrowej drogi do schroniska na Durbaszce i zejść przez Homole. Dziś niestety z Wysokich Skałek widoków niewiele. Lecz gdy wędrowcy na polanę na Durbaszce docierają, oczom ich ukazuje się widok nierzeczywisty - oto światło z Prehyby, przez chmury rozmyte, jawi się niczym wici ogniste starodawne. A światła w dolinie, jakoby kamienie drogocenne, po górskich stokach rozrzucone... Tak piękne, tak chciałoby się obraz ten zatrzymać. Lecz dalej wędrować trzeba, na nocleg powrócić w doliny.
Noc już głęboka, gdy do Jaworek docieramy.

Widok na Beskid Sądecki ze szlaku na Wysoką. © Skowronek

Na wierzchołku Wysokiej. Dziś widoków niewiele. © Skowronek

Wrota rezerwatu Biała Woda. © Skowronek

Wysoka widziana z czerwonego szlaku na Przełęcz Obidza. © Skowronek

Wędrówka na rakietach. © Skowronek

Drzewa przy szlaku niczym strażnicy uśpieni. © Skowronek

Czerwony szlak na Rdziejową. © Skowronek

Widok z Radziejowej na Tatry (Wysokie i Bielskie, zdaje mi się). © Skowronek

Widok z wieży na Radziejowej w stronę Przehyby. © Skowronek

Jakoby człek w świat inny trafił: daleki, surowy, piekny... © Skowronek

Śnieg siekł

Niedziela, 6 stycznia 2013 · dodano: 06.01.2013 | Komentarze 6

Poranna aura do jazdy zachęca. Zatem... No, wiadomo co. Jedziem sobie przeto (asfaltowo) na początek do Kusiąt.
Przekraczamy tory i kierujemy się na Turów. W tak zwanym międzyczasie zaczyna padać śnieg. Takie mokre paskudztwo. W Joachimowie w prawo, następnie do Turowa. Kolejno przez Przymiłowice-Podgrabie, Przymiłowice (przystanek na przystanku), Olsztyn.
A właśnie, o przystankach słów kilka. Przystanki w małych miejscowościach znakomite są na przystanek. Od wiatru chronią, zwykle ławeczka jest i coraz więcej przystanków zadbanych, czyściutkich i niearomatycznych. A i czasem z miejscowymi pogawędzić można. Wspaniałe, prawda? Wędrując Głównym Szlakiem Świętokrzyskim koleżanki nazywały przystanki naszymi restauracjami. Tak, zadbany przystanek to znakomite miejsce na herbatkę.
Wracając do tematu dzisiejszej wycieczki. Na przystanku owym, z ciosanego wapienia zbudowanym, posiedzilim czasu kapkę, herbata, batonik, lecz zimno po grzbietach ciągnęło, więc jedziem dalej. Śnieg siecze po twarzach, ciuchy mokną, przeto wracamy do Cze-wy. Początkowo główną szosą, następnie rowerostradą. Przebić się przez centrum i do domu. Jak ta breja przymarznie to nieciekawie będzie rano...
Po ostatnich upadkach pojawiły się objawy stresowe i niechęć do jazdy (czymkolwiek) po podłożu o przyczepności wątpliwej. Byłoby pięknie gdyby zima kończyła się na wysokości górskich przełęczy...

Olsztyn i Vision. © Skowronek

Praca

Czwartek, 3 stycznia 2013 · dodano: 04.01.2013 | Komentarze 0

Praca

Środa, 2 stycznia 2013 · dodano: 02.01.2013 | Komentarze 0

Tylko dojazd do pracy. Dziś sukces zakupowy - zdobyłam spodenki Loffler (system Hot Bond) za uwaga: 33 zł:)

Na roku początek do żołnierzy

Wtorek, 1 stycznia 2013 · dodano: 01.01.2013 | Komentarze 1

Jako, że wiatr dziś mocny szaleje, więc lepiej udać się w teren. Na początek niebieskim rowerowym (Dębowcówka), co początek swój ma w dzielnicy Kręciwilk. Następnie w lewo, na ów szuter nowy, który do drogi Olsztyn - Biskupice prowadzi. Po drodze miłe zdarzenie - przejeżdżająca szlakiem rodzina rowerowa pozdrowiona przez nas (jakeśmy cukierki jedli) poczekała, byśmy wygodnie szlaban pokonać mogli.
Odwiedzamy również mogiłę partyzanta.
Następnie asfaltem do pomarańczowego rowerowego i ponownie w teren, by do Dębowca dojechać. Tam odwiedziny u żołnierzy 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty. Właściwie to historia skomplikowana. Otóż żołnierze ci zginęli w dniach 2-3.IX.1939 roku. Po 6 dniach zostali pochowani przez ludność miejscową (Niemcy nie pozwolili wcześniej). Lecz w 1958 roku władze nakazały grób zlikwidować a żołnierzy przeniesiono (oficjalnie do Gliwic a tak naprawdę to nie wiadomo gdzie). Oczywiście lud miejscowy potajemnie mogiłę usypał ponownie. Obecnie spoczywają tu żołnierze z okolic polegli we wrześniu 1939 r. Obecnie grobem opiekuje się szkoła.
Chwila zadumy w miejscu owym. Lepiej im było wtedy zginąć, lepiej. Po wojnie nic dobrego by ich nie spotkało tym w "nowym" ustroju... Spijcie żołnierze, śpijcie spokojnie.

Niebieski szlak rowerowy (Dębowcówka) Częstochowa - Poraj. © Skowronek