DST 101.01km
Teren 8.00km
V_MAX 65.90km/h
Podjazdy 1763m
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 2. Lubovniansky Hrad i Holumnicky Hrad

Poniedziałek, 2 września 2013 · dodano: 02.09.2013 | Komentarze 6

Poranek ładny, zatem na wycieczkę udać się można. Łatwo nie będzie, teren wszak wymagający ale dziś w planie wspaniały zamek - w Starej Lubovni.
Na początek do Sromowców Wyżnych, do Pawilonu Wystawowego Pienińskiego Parku Narodowego. Tyle, że dziś poniedziałek, zamknięte. No trudno, wystawę obejrzymy w inny dzień.

Trzy Korony - widok od nas (ino ładniejszy niż wczoraj) © Skowronek

Następnie przez kładkę na Słowację i znów podążamy Drogą Pienińską. Dziś jest jeszcze ładniej, bo w słońcu wszystko wygląda jeszcze ładniej. Na Drodze więcej ludzi, głównie rowerzystów lecz tłoku nie ma. A na Dunajcu tratwy, jako kiedyś płynęły tak i dziś płyną.
Sokolica © Skowronek

Skały nad przełomem © Skowronek

Płynie tratwa © Skowronek

Po dotarciu do końca drogi skręcamy na Leśnicę. Trakt wiedzie wzdłuż wspaniałego urwiska. Tak sobie myślę, że wspinaczy pewnie skręca gdy patrzą na wspaniałe, pienińskie ściany. A tu zakaz wspinaczki.
Urwisko góry Bystrzyk © Skowronek

Droga do Leśnicy © Skowronek

W Leśnicy jest podobno wioska Janosika, stworzona na potrzeby filmu Agnieszki Holland ale nie znajdujemy. Zatem jedziemy dalej, czeka mozolny podjazd na Przełęcz Leśnicką. Znajduje się tam bacówka, pasą się owieczki, pasterze siedzą nad piwem, psy ganiają, punkt widokowy jest...
Łowiecki na Przełęczy Leśnickiej © Skowronek

A potem przez Velky Lipnik i Kamienkę do miasta Stara Lubovna. W mieście tym znajduje się ów wspaniały zamek.
Powstał w XIV wieku. W 1412 roku Zygmunt Luksemburski za kwotę 37 000 kop groszy praskich oddał w zastaw Władysławowi Jagielle zamek oraz inne dobra ( w tym 16 spiskich miast). W XVIII wieku Spisz (a z nim zamek) przejęli Węgrzy. Potem należał do Raiszów a następnie do Lubomirskich. Po wojnie został upaństwowiony. A obecnie zwiedzić można bardzo ciekawą ekspozycję. Prace nadal trwają np. w ostatnich latach odrestaurowano część renesansową.
Zamek warto zwiedzić. Turysta kupuje bilet, dostaje mini-przewodnik i może łazić po całym zamku (według wskazówek tegoż mini-przewodnika). Obejrzeć ekspozycje (m.in. przepiękne barokowe wnętrza), spacerować po murach, zejść w podziemia, zobaczyć dawny browar, wejść na wieżę a nawet poczuć się jak zamkowy strażnik.
Lubovniansky Hrad © Skowronek

Od wejścia turysta jest witany © Skowronek

Miła i zachęcająca do wejścia atmosfera © Skowronek

Tu być może rycerz grał z wiadomo kim © Skowronek

Widok ze stołpu © Skowronek

Widok na skansen u stóp zamku © Skowronek

Portal typu "ośli grzbiet" © Skowronek

Fragment ekspozycji © Skowronek

Browar w zrekonstruowanej części renesansowej © Skowronek

Repliki polskich insygniów koronacyjnych (przechowywano je tu 6 lat) © Skowronek

Ekspozycja © Skowronek

Przerwa na izotonik (przy okazji werbunek do zamkowej straży) © Skowronek

Na tle zamku © Skowronek

Z tym zwiedzaniem to było tak, że Skowronek poszedł i przepadł a tymczasem Rafał siedział przy rowerach i marzł. Bo wieje dziś tęgo. Zwiedzanie zajęło godzinę i minut trzydzieści i po tym czasie można było jechać dalej. Niestety jest tylko jedna opcja - drogą krajową. Beznadziejnie - brak pobocza (od razu przy drodze głęboki rów), brak pasa awaryjnego, dziury i duże natężenie ruchu. W dodatku Słowacy mniej uważają niż Czesi. No ale jakoś docieramy do Podolińca i dalej, do Holumnicy.
W tej ostatniej miejscowości znaleźć można ruiny zamku (przełom XV i XVI w.) prawdopodobnie należącego do rodu Berzeviczych. Lecz już w XVII wieku opuszczony (właściciele przenieśli się do bardziej reprezentacyjnej rezydencji). Niewiele o nim wiadomo, brak badań.
Holumnicky Hrad © Skowronek

Z Holmunicy wracamy do głównej drogi, przecinamy ją i podążamy już w kierunku Polski. Mijamy kolejne ruiny - kasztelu (zamknięte) i mozolnie pniemy się na Toporeckie Sedlo (pod wiatr). Na przełęczy przerwa na batonika i szybki zjazd do miejscowości Velka Lesna, skąd już bliziutko do Czerwonego Klasztoru. A potem dookoła, przez miejscowość Spisska Stara Ves na zaporę na Jeziorze Sromowskim. Ładnie stąd widać zamek w Niedzicy ale ciemnawo już i zdjęcia nie wyjdą ładne. Zjazd (specjalistycznym zjazdem rowerowym dla miejscowych) i jesteśmy na rynku. Jeszcze wizyta w Izbie Regionalnej (czytaj: ulubionym miejscu miejscowych gospodyń, gdzie plotkują przy nalewce) po pieczątkę i do kwatery.
No to tak: po Słowacji jeździ się gorzej niż po Czechach. No i prawdę mówiąc czujemy się nieswojo, bo za dużo tu Romów. Ale krajobrazy i zabytki przepiękne.
Na koniec dzisiejszy PROFIL TRASY

Kategoria Góry, powyżej 100 km, Słowacja, Wyprawa

DST 150.09km
Teren 10.00km
V_MAX 58.20km/h
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Kraków-Cze-wa trasą nieco inną

Sobota, 24 sierpnia 2013 · dodano: 25.08.2013 | Komentarze 7

Jakiś czas temu ślęcząc nad przewodnikiem rzucił mi się w oczy obszar nieznany. Nieznany nam bo mieszkańcy Krakowa to tam śmigają aż miło.
Potem na blogu Roberta13 przeczytałam opis zaplanowanego fragmentu trasy i na zdjęciach wyglądało to wyjątkowo ładnie.
Dziś pogoda wreszcie rowerowa, zatem PKP 5.30 udaliśmy się do prastarego Grodu Kraka (który podobno był Awarem) i wysiedliśmy na stacji Kraków Łobzów.
Północną część Krakowa znam znacznie słabiej niż Południe ale dzięki wsparciu TrekBuddy szybko dotarliśmy do Parku Decjusza. Zobaczyć w nim można rzeźby Bronisława Chromego, jest on także autorem znanej wszystkim rzeźby Smoka Wawelskiego.
Park powstał w XVI wieku, znajduje się w nim Willa Decjusza. Just Ludwik Decjusz był sekretarzem króla Zygmunta Starego.

Willa Decjusza (XVIw) © Skowronek

W Parku napotykamy znaki szlaku ER-4 i podążamy za nimi. Po drodze odbijamy nieco by zobaczyć Fort Skała. Mieści on obserwatorium astronomiczne UJ. Wstęp wzbroniony a zza ogrodzenia niestety nie widać umocnień.
Fort Skała. Obserwatorium UJ © Skowronek

Wracamy na szlak i szutrową drogą docieramy do Kryspinowa (nad autostradą jest kładka). Znajdują się tu dwa zbiorniki Zalew Na Piaskach i Zalew Budzyński, oba zwane Kryspinowem, popularne miejsce wypoczynku Krakowian.
Jeden ze zbiorników © Skowronek

"Kryspinów" © Skowronek

Zbiorniki są ogrodzone a ponieważ godzina wczesna na plażach pusto.
Kolejny etap to Dolina Mnikowska. Porzucamy na chwilę szlak ER-4 i wjeżdżamy na pieszy niebieski. Dolinka jest naprawdę warta odwiedzenia - spokojna, malownicza, gęsta roślinność nadaje jej nieco tajemniczości. W miejscu, gdzie skałki tworzą "Cyrk" na skale zobaczyć można obraz NMP autorstwa Walerego Eliasza-Radzikowskiego (malarz, współzałożyciel Towarzystwa Tatrzańskiego, autor przewodników tatrzańskich). Właściwie to jego obraz został zniszczony, obecnie oglądać można kopię.
Skałki w Dolinie Mnikowskiej © Skowronek

"Cyrk". Widoczny obraz NMP © Skowronek

Obraz NMP z bliska © Skowronek

Sanka © Skowronek

W Dolinie Mnikowskiej © Skowronek

Skalne maczugi © Skowronek

Nieco tajemnicze miejsce © Skowronek

Szlak przez dolinę © Skowronek

Tak więc jedziemy przez dolinkę aż wreszcie szlak wyprowadza na drogę. Tu ponownie napotykamy znaki ER-4 i jedziemy za nimi, by po pewnym czasie wjechać na zielony rowerowy. Prowadzi przez gęsty las, będący dawniej zwierzyńcem Potockich. Duży teren był ogrodzony i wiodły doń 4 bramy. Zachowała się jedna - Brama Zwierzyniecka.
Brama Zwierzyniecka (XIX w.) © Skowronek

Fragment Bramy Zwierzynieckiej © Skowronek

Na zamek Tenczyn nie jedziemy, bo niedawno tu byliśmy. Dojeżdżamy do Krzeszowic. Na początek ciekawostka - samoobsługowy przejazd kolejowy.
Przejazd kolejowy samoobsługowy © Skowronek

Potem dojeżdżamy do parku (zobaczyć można Pałac Potockich), przerwa na jedzenie i dalej w drogę - do Doliny Eliaszówki. Podjeżdżamy sobie, droga wznosi się łagodnie, po obu stronach strome ściany, w dole potok Eliaszówka, mijamy ruiny Diabelskiego Mostu. Do sanktuarium nie jedziemy, bo byliśmy jesienią.
Diabelski Most © Skowronek

Źródełko © Skowronek

Potok Eliaszówka © Skowronek

Po drodze tablica ostrzega o zamknięciu drogi. Przypadkiem jest to NASZA droga. No nic, spróbujemy.
Okazuje się, że zamkniętą drogę już wyremontowano.
Docieramy do Olkusza. W knajpce na rynku jemy obiad, potem odwiedzamy bazylikę św. Andrzeja, pochodzącą z XIV wieku.
Z rycerzem z Olkusza © Skowronek

Rynek w Olkuszu © Skowronek

Fragment bazyliki św. Andrzeja w Olkuszu © Skowronek

Dzwonnica (ponad 40 m wysokości) © Skowronek

Fragment drzwi bazyliki © Skowronek

I jedziemy sobie dalej. Wybieramy rzadko uczęszczane drogi przez Bogucin Mały, Jaroszowiec, Golczowice, Kwaśniów. W tym ostatnim na mapie zaznaczono wieżę z XIV wieku. Okazuje się znajdować na prywatnej posesji i bez pomocy miejscowych turysta jej raczej nie znajdzie.
Jurajski Krajobraz © Skowronek

Kwaśniów - pozostałości wieży z XIV wieku © Skowronek

Następny etap to Ryczów i pozostałości strażnicy z XIV wieku. Oto jej rekonstrukcja (ze strony www.zamkipolskie.pl:

A tak wygląda dziś:
Ryczów - pozostałości strażnicy © Skowronek

Ryczów - resztki murów © Skowronek

Czas płynie a jutro Rafał musi iść do pracy, trzeba zatem nieco przyspieszyć tempo wycieczki. Żwawo kręcimy do Podzamcza. Jak w każdy weekend kłębi się tłum turystów, motocykli, samochodów, naganiacze kierują na prywatne parkingi (koszt takiego parkowania to 15 zł i więcej), słowem heca na całego.
Skowronkowi zostało przydzielone zadanie dokonania szybkiego desantu do zamkowej kasy, celem zdobycia pieczątki do książeczek. Zadanie wykonano ekspresowo i w nogi. Nie znoszę tłumu.
Zamek Ogrodzieniec © Skowronek

Gród na Górze Birów © Skowronek

No to koniec zwiedzania, ciśniemy do Cze-wy. Szybko mijamy Zawiercie, Myszków i docieramy do Poraja. Tu otrzymuję z domu telefon o znalezionym na polach kocie, pogryzionym przez psy. Moja siostra dzielnie odgoniła psy i zabrała kota. Jak na złość żaden ze znajomych weterynarzy nie może przyjechać, dopiero rano. Kot jest wycieńczony, wychudzony i niestety nie udaje się go uratować, dwie godziny później odchodzi. Ale przynajmniej w godziwych warunkach.
Z Poraja najkrótszą drogą do Cze-wy.
Tak oto sprawdzono nieco inny wariant trasy Kraków-Cze-wa. Doskonale nadaje się do jazdy, mogę śmiało polecić. Szkoda tylko, że nikt ze znajomych nie mógł jechać...

Kategoria Jura, Małopolskie, powyżej 100 km

DST 117.61km
V_MAX 51.80km/h
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 6. Karkonoska łod sąsiadów

Piątek, 16 sierpnia 2013 · dodano: 16.08.2013 | Komentarze 7

Kolejna wycieczka do Czech. Cel - Przełęcz Karkonoska (od strony polskiej zdobyta dwa lata temu). Dzień zaczynamy od podjazdu na Przełęcz Okraj. Po drodze rozdzielamy się nieco. Jadę pierwsza, aut sporo, ludność ciągnie w góry. Nagle jeden samochód mija mnie o jakieś 30 cm. Zapamiętuję rejestrację, tymczasem przybywa Rafał. Rzecze, że ten sam samochód prawie zahaczył go lusterkiem.
Ciśnienie rośnie a wściekłość dodaje sił. Zaraz się spotkamy, ty (...) jeden.
Wpadamy na Okraj... Jest samochód! Kierowca akurat wysiadł i z miejsca został zaatakowany przez dwójkę rozsierdzonych rowerzystów.
Skowronka (zwykle cichutkiego) słychać było chyba na całej przełęczy i w przyległych okolicach...
Po ochrzanieniu kierowcy (Warszawiak to był) jedziemy do naszych kochanych, kulturalnych sąsiadów, którzy wiedzą, co to bezpieczny odstęp.
Zjeżdżamy do miejscowości Horni Marsov a potem kierujemy się na uzdrowisko Janske Lazne.

Czechy - lokalny "PKS" z przyczepą rowerową © Skowronek

Po drodze trafia się maleńki wyścig z dwójką rowerzystów. Sami zaczęli ale w połowie podjazdu brakło im sił, podczas gdy my jechaliśmy sobie spokojnym, równym tempem.
I nadal nie rozumiem czemu to taki straszy dyshonor dla faceta gdy go pokona białogłowa.
Tak czy inaczej trafiamy do miejscowości Cerny Dul, skąd ładnie widać masyw Cernej Hory.
A potem jedziemy do miasteczka Vrchlabi, gdzie odpoczywamy na skwerku.
Vrchlabi - postój na jedzonko © Skowronek

Z Vrchlabi zaczyna się podjazd do popularnej miejscowości wypoczynkowej, jaką jest Spindleruv Mlyn. Dawniej miejscowość ta nazywała się inaczej (Święty Piotr) ale z powodu błędu urzędników została Młynem Szpindlera.
To chyba ów słynny młyn Szpindlera (mieści IT) © Skowronek

Droga do Szpindlerów Młyna © Skowronek

Jeszcze przerwa na spacer po zaporze tworzącej Labski zbiornik (z góry można pooglądać dużo rybek i kaczuszki) a potem szlakiem do centrum.
Labski zbiornik © Skowronek

Jak widać wszyscy obserwują rybki i kaczuszki © Skowronek

Widok z tamy © Skowronek

Na tamie © Skowronek

Coś zjeść i atakujemy Karkonoską, stąd jest do niej 9 km.
Podjazd okazuje się być prawdziwą autostradą - wygodną, szeroką, równiutką, z małym natężeniem ruchu (tylko pks i auta ze schronisk tu jeżdżą).
Asfalt na Karkonoską © Skowronek

Już niedaleko © Skowronek

Końcówka pod Odrodzeniem © Skowronek

Rowerzystów również mało. Sprawnie wjeżdżamy na przełęcz i od razu do Odrodzenia.
W schronisku kłębi się tłum a w kuchni panuje totalny chaos. Tak, turysta prędzej padnie z głodu niż doczeka się swego obiadu.
Po odpoczynku zjeżdżamy na stronę polską. Rzec trzeba, że jakość nawierzchni jest znacznie gorsza niż poprzednio. Więcej muld się porobiło. No i trzeba uważać na turystów pieszych, więc bez szaleństw.
Zjeżdżamy do Podgórzyna, mijamy zbiornik Sosnówka i zjeżdżamy do Mysłakowic, by zobaczyć Pałac Królewski. Zbudowany w XVIII wieku, przebudowany w XIX wieku. Stanowił letnią rezydencję króla Fryderyka Wilhelma III.
Obecnie mieści szkołę.
Pałac w Mysłakowicach © Skowronek

Kominy pałacowe © Skowronek

Wieża pałacowa © Skowronek

Wracamy na drogę główną, gdzie czeka prosty podjazd na Przełęcz Kowarską i Rozdroże Kowarskie. Duże natężenie ruchu ale trafiają się sami ostrożni kierowcy.
Z Rozdroża 7 km zjazdu i jesteśmy w Miszkowicach.
PROFIL TRASY

Kategoria Czechy, Góry, powyżej 100 km, Wyprawa

DST 100.20km
Teren 23.00km
V_MAX 64.10km/h
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 4. Adrspach, Teplice, Trutnov

Środa, 14 sierpnia 2013 · dodano: 14.08.2013 | Komentarze 3

Dziś dłuższa trasa, trzeba wcześniej wstać. Zbieramy się dość sprawnie i w drogę do Lubawki, by zobaczyć rynek.
Potem do Chełmska Śląskiego, gdzie na Przełęczy Chełmskiej znajduje się turystyczne przejście graniczne. Czytaj: kamienisty leśny dukt i szlaki. Tymi szlakami zjeżdżamy do drogi na Adrspach.

Ku granicy © Skowronek

Bunkier na granicy © Skowronek

A w Adrspachu tłumy atakują wejście do skalnego miasta. Robimy kilka zdjęć, do środka nie wchodzimy, gdyż już tu byliśmy.
Tłok w Adrszpachu © Skowronek

Tory lokalnej kolejki © Skowronek

Adrszpasskie skałki © Skowronek

Skalne schody © Skowronek

Rzec trzeba, że miejsce to należy zwiedzać poza sezonem. Wtedy jest najbardziej urokliwe.
Teraz gwóźdź programu czyli szlaki wokół obu skalnych miast - Teplickiego i Adrspaskiego. Do Teplic jedzie się łatwo a potem czeka niezły podjazd. Parę km bez wypłaszczeń.
Potem wjazd w teren i podążamy najładniejszą częścią trasy - poprzez lasy i widokowe polany.
Fragment szlaku wokół Skalnych Miast © Skowronek

Teplice - Pałac Górny © Skowronek

Teplice - Pałac Dolny © Skowronek

Chwila odpoczynku © Skowronek

Widok na Teplickie Skalne Miasto © Skowronek

Fragment pałacu © Skowronek

Pałac widok z drogi © Skowronek

Sami nie jesteśmy - rowerzystów wielu. W dodatku 4-5-latki jeżdżą tak, że w potężne kompleksy wpaść można...
Można też zwyczajnie cieszyć się drogą i nie oglądać na innych.
Tak czy inaczej trasa warta polecenia.
Pensjonat Pod Karabinkiem. Spory ten karabinek © Skowronek

Po powrocie do Adrspachu jedziemy asfaltem do Trutnova przez grzbiet Zavora. Podjazd nietrudny ale zjazd ciekawy - seria licznych i bardzo ciasnych serpentyn.
Jedynie bardzo duży ruch samochodów irytuje nieco.
Widok z drogi do Trutnova © Skowronek

Skałki © Skowronek

Podążamy dalej, przez Petrikovice a po drodze znajduję kilka ładnych okazów kryształu górskiego.
Przerwę urządzamy na ładnym i zadbanym ryneczku w Trutnovie.
Spotkać tam można osobistości, takie jak Karkonosz i smok, który rozsiadł się na wieży.
Karkonosz we własnej osobie © Skowronek

Słynny smok z Trutnova © Skowronek

Rynek w Trutnovie © Skowronek

Z Trutnova udajemy się do systemu umocnień Stachelberg. Ale nie tak prędko, najpierw długi i mozolny podjazd, bo owe umocnienia rozsiane są na górze Hrebinek.
Umocnienia Stachelberg © Skowronek

Widok spod głównego budynku. Ta "kopułka" to Spicak © Skowronek

Przeszkody bojowe © Skowronek

Jeden z bunkrów © Skowronek

Kolejna atrakcja to Zaciersky Hrad. Tyle się namęczyliśmy, żeby doń dojechać a tymczasem okazuje się zamknięty do odwołania.
Można wprawdzie przeleźć przez most nad fosą i ślady wskazują, że turyści tak właśnie zwiedzają ów zamek.
Tyle, że nie jesteśmy u siebie, w razie czego ciężko będzie się wytłumaczyć.
Zaciersky Hrad © Skowronek

Rozczarowani wracamy do drogi i wjeżdżamy na żółty szlak, który (przez Bobr) prowadzi do granicy a potem do miejscowości Niedamirów.
Stąd już tylko parę kilometrów do Miszkowic. Lecz nie zatrzymujemy się, tylko jedziemy dalej, do Jarkowic bo mają dłużej otwarty sklep. Zakupy i z powrotem do Miszkowic.
PROFIL TRASY

Kategoria Czechy, Góry, powyżej 100 km, Wyprawa

DST 135.30km
Czas 06:29
V_AVG 20.87km/h
V_MAX 42.30km/h
Kalorie 2032kcal
Podjazdy 510m
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

W okolice Gliwic wycieczka

Niedziela, 4 sierpnia 2013 · dodano: 04.08.2013 | Komentarze 7

W okolicach Gliwic znajdziem mnóstwo ciekawych miejsc. Tak więc zaplanowano wycieczkę, celem miały być głównie tamtejsze pałace. Informację o wyciecze zamieściłam również na forum rowerowym ale nikt więcej się nie skusił.
Już na początku wycieczki trzeba było zweryfikować nieco plany - miejsc do zwiedzenia jest tak dużo, że trzeba wybierać, co dziś, a co następnym razem.
Wraz z EdytKą i Alkiem dojechaliśmy do Gliwic pociągiem (opóźnionym o minut dwadzieścia pięć) i po odrobinie kluczenia dotarliśmy do tak zwanego Zamku Piastowskiego (z XV w.). Powstał jako "budowla dworska o charakterze obronnym" a prawidłowa nazwa to Dwór Cetryczów.
Mieści muzeum miejskie i informację turystyczną, niestety czynne dopiero od 11.00. Szkoda, liczyłam na dokładną mapę okolic ale nie ma sensu czekać prawie godzinę.

Zamek Piastowski w Gliwicach © Skowronek

Tak więc udajem się (drogą nr 78, mijając radiostację z 1932 r.) do XVIII-wiecznego pałacu w Szałszy. Obecnie jest remontowany (docelowo chyba hotel) i wstęp wzbroniony. W Szałszy można również zobaczyć zabytkowy, drewniany kościół z XVII w. Wygląda na niedawno odrestaurowany.
Radiostacja z 1932 r © Skowronek

Kościółek w Szałszy (z XVII w.) © Skowronek

Pałac w Szałszy (wstęp wzbroniony) © Skowronek

Temperatura rośnie i panuje nieco męczący upał (ale mniej męczący niż tydzień temu).
Następnie (już spokojniejszą drogą) podążamy do miejscowości Ziemięcice, by zobaczyć ruiny gotycko-barokowego kościoła. Próbowaliśmy dostać się za ogrodzenie ale do ruin można dojść chyba tylko od strony plebanii.
Ruiny gotycko-barokowego kościoła w Ziemięcicach © Skowronek

A potem (bocznymi drogami) do pałacu w Pławniowicach. Po drodze spotkaliśmy takich oto wesołych kolarzy:
Kolarze wyglądają kwitnąco © Skowronek

Spotkalismy fajnych kolarzy © Skowronek

Kręcimy żwawo i dość szybko dojeżdżamy do Pławniowic. Pałac (z XIX w.) prezentuje się nader okazale. Obecnie mieści się w nim Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny Diecezji Gliwickiej. Można również go zwiedzać - w niedzielę 14.00-17.00, wejście o pełnych godzinach.
Rowerzystki © Skowronek

Pałac w Pławniowicach © Skowronek

Pałacowa kaplica © Skowronek

Pławniowice © Skowronek

Pałacowy dziedziniec © Skowronek

Fragment pałacu © Skowronek

Pławniowice - zabytkowy spichlerz © Skowronek

Miałam również nadzieję zobaczyć w pałacowym parku kwitnącego tulipanowca ale nic z tego, chyba już dawno przekwitł.
Urządzamy przerwę, jedzonko, spacer po parku i nagle dobre humory psuje nadchodząca burza. Zatem szybko wiejemy, może zdążymy dojechać do Toszka...
Mocny wiatr bardzo przeszkadza ale zdążyliśmy, tyle cośmy dotarli na miejsce, rozpadało się na dobre. Trza przeczekać a czas ów najlepiej wykorzystać na obiad. Zjedliśmy w "Złotej Kaczce" i czekamy. I czekamy, czekamy... Bliscy już odwrotu ale po dwóch godzinach przechodzi. Trochę marudzimy, że przecież miało nie padać, ale w sumie spragnionej ziemi przyda się trochę wody. Plus też taki, że zrobiło się nieco chłodniej.
Udajemy się przeto zwiedzić zamek. W ruinę popadł on po pożarze w 1811 r. Gdzieś wśród jego murów wciąż spoczywa rodowy skarb von Gaschinów - srebrny koszyk ze złotą kaczką wysiadującą 11 złotych jaj wypełnionych drogimi kamieniami, ukryte przez Gizel von Gashin. O mocy tej legendy świadczy fakt, że Leopold von Gaschin sprzedając Toszek zastrzegł w dokumentach, że rodzinny klejnot nadal pozostaje własnością rodu.
Na dziedzińcu ustawiono również obrazki do zdjęć i dyby, można więc pożartować nieco.
Zamek Toszek © Skowronek

Toszek - legendarna złota kaczka © Skowronek

Wygłupy na zamku © Skowronek

Najpierw on rządzi © Skowronek

...a za chwilę ona © Skowronek

Zamkowa wieża © Skowronek

Z Toszka podążamy do miejscowości Tworóg a stamtąd do Brynka, by zobaczyć zespół pałacowo - parkowy. Mieści on obecnie Technikum Leśne i internat.
Pałac w Brynku © Skowronek

Wieża zegarowa (będąca jednocześnie wieżą ciśnień) © Skowronek

Żabie oczko w parku © Skowronek

Z Brynka wracamy do Tworogu. Tamtejszy zamek ładnie odnowiono, kapliczki jeszcze nie.
Odnowiony zamek w Tworogu © Skowronek

A potem do Koszęcina (pałac w remoncie) i przez Boronów, Konopiska, Wygodę do Cze-wy.
Okolice Gliwic bardzo ciekawe, jest co zwiedzać, jest gdzie jeździć. Kilka miejsc zobaczyliśmy a i inne może wkrótce uda się odwiedzić.
Trasa: Gliwice - Szałsza - Ziemięcice - Czechowice - Łabędy - Brzezinka - Kleszczów - Taciszów - Pławniowice - Słupsko - Toszek - Tworóg - Brynek - Tworóg - Koszęcin - Boronów - Dębowa Góra - Konopiska - Cze-wa

Kategoria powyżej 100 km

DST 189.27km
Czas 08:27
V_AVG 22.40km/h
V_MAX 46.10km/h
Kalorie 2722kcal
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Orbita czyli "Na patelni"

Niedziela, 28 lipca 2013 · dodano: 29.07.2013 | Komentarze 13

Pierwsza Orbita. Km to suma dojazdów i fragment Orbity. Trasę, w składzie czteroosobowym, pokonano w 40-stopniowym upale (tyle pokazał termometr w Tarnowskich Górach), ratując się Acidolitem, kremem SPF50 oraz polewaniem wodą. Ze względu na słabe przystosowanie do afrykańskiego klimatu trasę skrócono. Mimo, iż podpiekani z góry (słoneczko) i z dołu (od asfaltu) wszyscy cali i zdrowi. Opis "wycieczki" i zdjęcia jutro. Poprawka - z przyczyn technicznych będą w czwartek.
Oto mamy czwartek. Wytężamy pamięć i...
Na Orbitę miałam nie jechać. Ale Rafał coś tam o udziale wspominał oraz zapisał się również Mad, więc właściwie czemu by nie?
Dzięki temu poznaliśmy też głównego organizatora czyli Krzarę.
O całości (450 km) nie ma mowy. No, może gdyby szosę zakupić i sterydów połykać to by szansa była.
Wybrałam więc odcinek 245 km plus dojazdy, to by dało jakieś 260 km. Wiem, słabiutko ale formy brak.
Na start z Włoszczowy zdecydowali się również Kasik oraz mój kuzyn Jacek.
Proponowałam memu partnerowi, żeby sobie pojechał całość Orbity ale odmówił.
Prognozy na niedzielę przerażają - zapowiadają 37 stopni na plusie. No ale spróbujemy.
Tak więc porannym pociągiem dotarliśmy na miejsce i w drogę. Trasa Orbity wiedzie do Szczekocin a następnie przez pagórki do Zawiercia.
Z każdą godziną przypieka mocniej, właściwie nie wiem czy bardziej piekło z góry czy od asfaltu. Po drodze zero cienia.
Pierwszy postój robimy po 60 km, przy źródle Warty w Kromołowie. Wypiliśmy po saszetce Acidolitu (przekazanego na Orbitę dzięki uprzejmości Polpharmy) do tego polewanie wodą, trochę odpoczynku, coś na ząb i jedziemy dalej. Mijamy Siewierz i docieramy do Tarnowskich Gór, gdzie termometr wskazuje 40 stopni.
Organizm coraz gorzej znosi tropikalny upał. Kolejne postoje na nawadniacze i polewanie wodą.
Wreszcie rozsądek wziął górę i zapadła decyzja, że jedziemy na obiad do Brynka i w Tworogu odbijamy na Cze-wę. Najlepiej czuł się Rafał. I znów proponowałam, że my świetnie znamy drogę i niech on sobie jedzie całość. Znów odmowa.
W Brynku długa przerwa (z tęsknotą myślę o pałacu ale zwiedzania dziś nie będzie) a potem Tworóg i kierunek na Koszęcin. Jedzie się znacznie lepiej bo słońce chyli się ku zachodowi i na drogę wreszcie pada cień, co sprawia, że lekkości nabieramy.
Po dotarciu do Cze-wy udajemy się do Altany Żywiec, gdzie dla uczestników przygotowano grilla. Przeniesiono tam również słodki bufet. Prawdę mówiąc miałam nie jechać do Altany bo bardzo bolała mnie głowa ale po drodze wzięłam Metafen i przeszło. W Altanie liczni uczestnicy prowadzą dyskusje, posilając się przy tym.
Bylismy tam krótko, właściwie zamieniając tylko dwa słowa z Madem, Sikorem i Krzarą, po czym udaliśmy się do domu.
I tyle. Pozostaje niedosyt i kolarska opalenizna. Może za rok będzie kolejna próba.

Początek orbitowania © Skowronek

Koń trojański © Skowronek

Ciśniemy do Zawiercia © Skowronek

Źródło Warty © Skowronek

Trzeba wypić środek nawadniający © Skowronek

Trochę wody, Acidolit i gotowe © Skowronek

Obiad w Brynku © Skowronek

W pełnym składzie w Brynku © Skowronek

W drodze do Koszęcina © Skowronek

A po powrocie kolejny Acidolit. Co sobie będziemy żałować? © Skowronek

Kategoria Jura, Na zachód od Cze-wy, powyżej 100 km

DST 100.04km
Teren 15.00km
Czas 04:56
V_AVG 20.28km/h
V_MAX 45.50km/h
Kalorie 1395kcal
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Ziółka, Zwierzyńce i Modrzewiowa Góra

Niedziela, 23 czerwca 2013 · dodano: 23.06.2013 | Komentarze 8

Dziś przypada super-pełnia. Księżyc o 14% większy i 33% jaśniejszy niż zwykle. Warto zerknąć w niebo.
Dziś przypada wigilia św. Jana. Od tego dnia wodne licho śpi i można pływać w miarę bezpiecznie.
A 21 była Noc Kupały, o czym pewno każdy wie. Można było poszukać kwiatu paproci, tyle, że szczęściem jakie daje nie wolno się dzielić. Phi...
Dama mogła też spleść wianek z magicznych ziół by potem przeprowadzić wodowanie tegoż wianka celem złowienia kawalera.
Choć taki wianuszek mógłby sobie spokojnie być w domu i odganiać różne złości. Tak więc muszą być odpowiednie ziółka, na przykład dziurawiec, czyli ziele świętojańskie. Mocy wielkiej - odgania złe duchy. Czemu dziurawcem się zwie? Wystarczy na jego listek spojrzeć pod światło i już wiadomo. To są zbiorniczki z olejkiem.
Co ciekawe, jeśli potraktujemy ziele wodą otrzymamy napar na wątrobę. A jeśli sporządzi się intrakt, podziała na depresję. Tylko nie wolno go stosować z innymi lekami, uczula też skórę na światło.

Ziele Świętojańskie © Skowronek

Po drodze mijamy sporo dziurawca. A oprócz niego bławatki, macierzankę, wiesiołki, rumianki, złocienie, babki, wrotycz, bylicę i tysiąc innych. A wszystkie mocy wielkiej, nie tylko sobótkowej. Weźmy taką skromną babkę - jak się na stopie zrobi pęcherz to wystarczy zrobić okład z umytych, rozgniecionych liści i od razu ulga.
Albo olej z nasion wiesiołka - łykany dłuższy czas fantastycznie łagodzi alergie skórne.
Jadąc pośród zboża rozglądam się za kąkolem. Coraz o niego trudniej bo i niebezpieczny jest. W średniowieczu często zdarzały się zatrucia mąką zanieczyszczoną kąkolem. Dla zwierząt także śmiertelnie niebezpieczny. Wreszcie znalazłam okazy w Zwierzyńcu. Cały trujący - tak więc podziwiamy ale nie tykać.
Kąkol Polny © Skowronek

A skąd się wzięliśmy w Zwierzyńcu? Ano, dziś chcieliśmy odwiedzić rezerwat Cisy Nad Liswartą. Cis objęty jest ochroną już od XV w. bo był dobry na łuki i kusze (wysoce elastyczny) i masowo go wycinano. Poza tym jest trujący jak nie wiem, garść igieł zawiera tyle taksyny (od Taxus) by dorosłego wyprawić na tamten świat. Zatem podziwiamy ale nie tykać. To znaczy chcieliśmy podziwiać bośmy tam dziś nie dotarli, tak więc skierowaliśmy kierownice do Rezerwatu Modrzewiowa Góra w Zwierzyńcu właśnie.
A było to tak: rano burza i ulewa. Zatem wyjazd w południe. Początkowo przez Starą Gorzelnię i Blachownię do Cisia. W Cisiu odwiedziny przy Źródełku św. Huberta. Woda musi być dobra, bo co chwilę rowerem podjeżdża jakiś miejscowy z baniakami 5 L. Rekordzista wiózł ich siedem.
Cisie - Źródełko św. Huberta © Skowronek

Z Cisia podążamy lasem do Herb i jadąc za znakami szlaku niebieskiego rowerowego mamy nadzieję dotrzeć do rezerwatu. Niestety po trzech km wjeżdżamy w błoto, rozlewiska i tym podobne.
Kacapski Most © Skowronek

Limit taplania na ten miesiąc wykorzystano na Podhalu, zatem powrót do Herb. Stąd przez Puszczew, Węglowice, Piłę do Truskolas, na grób taty. Trochę tam posiedzieliśmy a potem w dalszą drogę do Panek (przez Zamłynie i Kawki). W Pankach skręcamy na Zwierzyniec i wjeżdżamy na niebieski szlak pieszy, który ma nas doprowadzić do Rezerwatu Modrzewiowa Góra.
Pomnikowa Lipa koło Klepaczki © Skowronek

Modrzewiowa Góra © Skowronek

W rezerwacie © Skowronek

Szlak przez rezerwat © Skowronek

Wrota rezerwatu od strony Krzepic © Skowronek

W XIV i XVII wieku istniał tu potężny zwierzyniec (m.in. 1600 jeleni) i dlatego miejscowości okalające ten obszar nazwano Zwierzyniec (są trzy).
W rezerwacie Modrzewiowa Góra rosną 100-letnie modrzewie i 200-letnie dęby. Miejsce niesamowite, mroczne i piękne. W każdym razie jestem zachwycona.
Z rezerwatu wyjeżdżamy obok leśniczówki. Dziś są imieniny mamy więc kierunek już na Cze-wę. Przez Zwierzyniec Trzeci, Konieczki do Hutki.
Kłobuck widziany od strony Hutki © Skowronek

A z Hutki do Kłobucka (dziś są dni Kłobucka i impreza na rynku) i przez Kamyk i Białą do Cze-wy. Zajrzeliśmy jeszcze na festyn parafialny.
Trzeba dodać, że cały dzień walczyć trzeba było ze stadami wygłodniałych komarów. W ruch szły plasterki i "szpreje" a mimo to bestie i tak cięły. Wyjątkowo zjadliwe tego roku. A od jutra znów maraton w pracy...

Kategoria powyżej 100 km, Wyżyna Wieluńska

DST 102.44km
Teren 23.00km
Czas 05:32
V_AVG 18.51km/h
V_MAX 56.50km/h
Kalorie 1384kcal
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Udórz - zapomniane Orle Gniazdo.

Niedziela, 16 czerwca 2013 · dodano: 16.06.2013 | Komentarze 5

Udórz. Oto cel dzisiejszej wycieczki. Lecz i inszych atrakcji nie brakowało.
Porannym pociągiem do Łaz. Stąd zielonym pieszym do miejscowości Hutki Kanki. Stamtąd czerwonym pieszym (piaszczystym) do Chechła, gdzie przy tamtejszym kościółku wysłuchaliśmy mszy. Następnie kierunek na Pustynię Błędowską.
Najładniej wygląda z dawnego punktu obserwacyjnego z czasów II w.ś., widać morze piasku. Bo z Czepurki mamy widok na fragment zalesiony.

W Kluczach przerwa a potem terenem do Rabsztyna. Turystów sporo lecz zamek jest zamknięty - remont. Murowany zamek pochodzi z XIV wieku, wcześniej był drewniany. Zniszczony przez wojska szwedzkie powoli popadał w ruinę. Zamek dolny zamieszkany był do XIX wieku. Z ciekawostek to hodowano tu kilka lwów dla Stefana Batorego.
Zamek Rabsztyn (obecnie w remoncie) © Skowronek

Rabsztyn - fragment zamku dolnego (zamieszkany był do XIX w.) © Skowronek

Z Rabsztyna udajemy się czerwonym szlakiem rowerowym do zamku Bydlin.
Są nowości: porządne, wapienne schody i taras. Natomiast mury wreszcie zabezpieczono. Bydlin być może od zawsze był obronnym kościołem. A może był strażnicą tylko właściciele przebudowali go później na kościółek? Nie wiadomo.
Zamek Bydlin © Skowronek

Możliwe, że Bydlin od początku był obronnym kościołem © Skowronek

Z Bydlina przez Domaniewice do miejscowości Kąpiele Wielkie (ciekawe skąd nazwa) a stąd czarnym szlakiem pieszym pod mury zamku Udórz. Rafał zostaje z rowerami na dole, ja zaś wdrapuję się na strome (naprawdę strome) wzgórze nad rzeką Udorką, gdzie ukryło się zapomniane Orle Gniazdo.
Dawniej było tu grodzisko a w XIV wieku rozpoczęto budowę murowanego zamku, wykorzystując pierwotne umocnienia ziemne. Nie wiadomo dlaczego go nie ukończono, według badań nigdy nie był zamieszkany.
Mimo to warto odwiedzić Udórz, miejsce odludne, pośród gęstego lasu, spod murów rozciąga się ładny widok i panuje tu ciekawa atmosfera.
Zamek Udórz © Skowronek

Udórz - fragmenty murów obwodowych © Skowronek

Udórz. Zamek prawdopodobnie nigdy nie został ukończony © Skowronek

Wracamy na czarny szlak i jedziemy nim do zabudowań Udorza a stąd przez Sławniów do Pilicy.
Serce dyktuje by wracać rowerami do Cze-wy lecz rozsądek nakazuje skrócić wycieczkę. W domu czeka praca - zaległości ciąg dalszy. Zatem przez Karlin (częściowo asfaltem i częściowo szutrami) do Zawiercia i PKP do Cze-wy.

Jura. Za każdym razem miło powracać do krainy białych skał i urokliwych zameczków. Dzisiejszy dzień był nieco duszny i gorący, jakoś ciężko się jechało. Na drogach wielu rowerzystów, korzystają z pogody.
Dawno nie było wycieczki w serce Jury, miło będzie wkrótce znów tam powrócić.

Trasa: Łazy - Hutki Kanki - Chechło - Klucze - Rabsztyn - Jaroszowiec - Golczowice - Cieślin - Bydlin - Kąpiele Wielkie - Udórz - Sławniów - Pilica - Karlin - Zawiercie.

Kategoria Jura, powyżej 100 km

DST 119.59km
Czas 05:47
V_AVG 20.68km/h
V_MAX 56.40km/h
Kalorie 2189kcal
Podjazdy 1606m
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 7. Kiezmarsky Hrad

Piątek, 7 czerwca 2013 · dodano: 07.06.2013 | Komentarze 4

Nareszcie pogodny dzień. Zatem można udać się na dłuższą wycieczkę.
Postanowiliśmy odwiedzić kilka miejsc na Spiszu.
Na początek długi podjazd do Bukowiny Tatrzańskiej i na Głodówkę. Widoków niewiele, Tatry skryły się za chmurami.

Następnie zjazd do Łysej Polany, przekraczamy granicę i naprzemienne podjazdy i zjazdy do miejscowości Zdiar. A stąd zjazd (częściowo z wykorzystaniem wygodnej drogi rowerowej) wprost do Białej Spiskiej. Po drodze znudzeni policjanci dla zabawy "łapią" Rafała radarem. Ubaw mają przy tym, że hej...
Odsłaniają się również widoki na góry.
Fragment Tatr Bielskich widziany z drogi do Białej Spiskiej © Skowronek

W Białej Spiskiej (przysiółek Strazky) znajdziemy zabytkowy kościółek z XIV w. (niestety zamknięty), dzwonnicę z XVI w. oraz renesansowy kasztel (na jego miejscu wcześniej był gotycki zamek) z parkiem w stylu angielskim.
Na drodze rowerowej do Białej Spiskiej © Skowronek

Kościół św. Anny w Strazkach © Skowronek

Przed renesansową dzwonnicą w Strazkach © Skowronek

Renesansowy kasztel w Strazkach © Skowronek

Stąd już tylko kilka kilometrów do jednego z najstarszych miast na Spiszu - Kieżmarku. Nas interesuje zamek, choć zabytków jest więcej.
Zamek powstał w XV wieku i związane są z nim losy pierwszej turystki tatrzańskiej (wówczas były to Góry Śnieżne) - nieszczęsnej Beaty z Kościeleckich Łaski.
Zamku nie zwiedzamy bo kasa jest zamknięta. Choć według informacji powinien być otwarty.
Dziedziniec kieżmarskiego zamku © Skowronek

Zamek w Kieżmarku © Skowronek

Rynek w Kieżmarku © Skowronek

Zatem kierunek na starówkę by po krótkim odpoczynku udać się w drogę powrotną. Wybór padł na drogę przez miejscowość Rakusy. Jest krótsza ale nie polecam, gdyż wiedzie przez osiedle romskie. Nie spotkało nas nic niemiłego ale przejazd i tak jest nieprzyjemny.
Dojeżdżamy do Tatrzańskiej Kotliny i powrót tą samą drogą do Łysej Polany. Tymczasem w przeciwnym kierunku podąża barwny rajd słowackich rowerzystów. Łącznie będzie ich co najmniej 300 osób, mniejsze i większe grupki mijamy na przestrzeni kilkudziesięciu kilometrów. Są też wozy techniczne, bufety, miejsca odpoczynku a wszędzie rowerzyści. Żaden wyścig, po prostu tutejsza rowerowa impreza.
Wreszcie nieco widoków © Skowronek

Z Łysej Polany jedziemy do Zakopanego, obiad w "Smakoszu" i powrót do Poronina.
Kaplica na Jaszczurówce © Skowronek

Trasa: Poronin-Suche - Bukowina Tatrzańska - Głodówka - Łysa Polana - Zdiar - Tatranska Kotlina - Spisska Bela - Kezmarok - Rakusy - Tatranska Kotlina - Zdiar - Łysa Polana - kaplica na Jaszczurówce - Zakopane - Poronin-Suche

Kategoria Góry, Małopolskie, powyżej 100 km, Wyprawa, Słowacja

DST 117.38km
Teren 5.00km
Czas 06:32
V_AVG 17.97km/h
V_MAX 61.30km/h
Kalorie 2244kcal
Podjazdy 2659m
Sprzęt Vision
Aktywność Jazda na rowerze

Dzień 2. Kubalonka, Przysłop, Salmopolska, Równica

Sobota, 18 maja 2013 · dodano: 19.05.2013 | Komentarze 10

Rafał opracował na dziś plan bogato-podjazdowy. No to jedziemy.
Z Ustronia podążamy do Wisły. Początkowo na kole pewnego szosowca (takiego starszego, co mu się bardzo nie spieszyło) a potem, od połowy podjazdu, zmiana, co by było kulturalnie.
Z Kubalonki zjeżdżamy do Istebnej a następnie podjeżdżamy z powrotem (już sami) na Kubalonkę. Na przełęczy przerwa na batonika i zjazd obok Zamku Prezydenta RP. Następnie na czarny szlak pieszy i podjazd na Schroniska Przysłop Pod Baranią Górą. Prawie całą drogę asfalt, pod koniec łatwa szutrówka. Teoretycznie jest zakaz, ale... Tak czy inaczej nikt nas nie pogonił a droga jest dziś niemal pusta, zdarzają się pojedynczy wędrowcy.
Na tarasie schroniska ponownie chwila przerwy, tym razem na wygrzanie kości w ciepłych promieniach słońca i zjazd do zapory.
Teraz podjazd na Przełęcz Salmopolską i zjazd do Szczyrku na obiad. Gdy siedzimy w knajpce przy drodze zauważa nas Jakubiszon, okazało się, że wraca ze Skrzycznego. Fajnie się rozmawia lecz niestety czas go goni. Miło było pogawędzić:)
Postanawiamy spróbować podjazdu na Skrzyczne szlakiem konnym, lecz w połowie wysokości okazuje się dla mnie za trudny. Sił jeszcze za mało na terenowe wojaże po górach. Podczas zjazdu pokonuję swój rekord prędkości w terenie: 51 km/h. Prawdopodobnie ze złości.
Po dotarciu do asfaltu ponownie wjeżdżamy na Przełęcz Salmopolską i wracamy do Ustronia, skąd podjeżdżamy na Równicę. Wieczór blisko i aut już bardzo mało, zatem droga mija przyjemnie.
Na Równicy (a właściwie pod wierzchołkiem Równicy, bo ten właściwy jest zalesiony) podziwianie widoków, zdjęcia, zjazd, zakupy, podjazd do kwatery i można odpoczywać. Dzisiejsze przewyższenia to również, jak dotąd, skowronkowy rekord. Szczęściem na asfaltowe podjazdy siły są, wszystkie pokonuję bez problemów, bez przystanków i bez zrzędzenia.
I podobnie jak wczoraj straszą deszczowe chmury ale na straszeniu się kończy.
Mam też wykresy tras, dodam jutro.

Kategoria Góry, powyżej 100 km, Wyprawa

Dystans całkowity:	32296.03 km (w terenie 6291.00 km; 19.48%)
Czas w ruchu:	1356:25
Średnia prędkość:	20.54 km/h
Maksymalna prędkość:	70.00 km/h
Suma podjazdów:	165274 m
Suma kalorii:	18852 kcal
Liczba aktywności:	268
Średnio na aktywność:	120.51 km i 5h 52m
Więcej statystyk

rowerowy blog

Info

Znajomi

Moje rowery

Wykres roczny

Archiwum bloga

powyżej 100 km